Vanochtend was ik bij businessclub La Red en dit was mijn pitch:

‘Jammer dat je op de bramen bent gaan zitten’, zei prinses Gretha
en hield een druipend zakje omhoog. ‘Ik heb best wel honger.’
‘Trek’, verbeterde schrijfster Sharitt haar.
‘Dat magere paard daarginds, dat heeft honger.’
‘Ach, wat een lief paardje’, zei de prinses.
‘Mag ik eten voor haar kopen?’
‘Dat is goed, zei Sharitt, ‘en haal dan ook wat voor ons.
Wacht, je krijgt een briefje mee.’

Ze scheurde een reep papier van de zak af
en doopte een stokje in de geplette vruchten.
‘Oké’, zei ze toen ze klaar was,
‘je moet het papier in de winkel zó laten zien.’
‘Ha ha, leuke grap’, zei Gretha, want zij las:

‘Ga nou maar’, zei Sharitt.
Gretha haalde haar schouders op en ging op weg.
Bij de toonbank overhandigde ze het briefje aan meneer Sinkel
zoals Sharitt het had voorgedaan.
Na een minuut of vijf kwam hij terug met twee zakken.
Gretha rekende af en liep bedremmeld de winkel uit.

Terug bij Sharitt herhaalde ze nog maar eens dat ze er niets van snapte.
‘Kijk nog eens op het briefje’, zei Sharitt.
50% kans dat je het nu wel snapt.’
Gretha kon haar ogen niet geloven toen ze las:

De moraal van dit verhaal, ze Sharitt,
Hou ook het verzenden van je boodschap goed in de gaten en check of de boodschap is overgekomen.

Dit is (in verkorte vorm) een van de sprookjes in het Sprookjesboek voor Uitblinkers (zie uitblinker.nl)